Door merg en been
onder het inferno van de hoge hemel
onweerde mijn tranen zich los
geboren in een strijd en aangezweld
tot dreigende golven die zich eindelijk
van de onderdrukking wilden ontdoen
riepen ze zich bijeen om mijn getergde
lichaam te verlaten in een woedende
kreet die zo vervuld was van een
oeroud verlangen dat nog steeds
vermoeid hoopte op één bevestigende
klank en zich nu door mijn ziel
scheurde en opgeslagen dromen
slechts liet verdwijnen in zwart -
tot er echt niets meer was.
Reacties op dit gedicht
| Teared Out: | Dinsdag, juni 21, 2005 15:50 |
| Wow, Felice! Prachtig! Je kan niet stoppen met lezen als je bezig bent, het vloeit zo in één keer je ogen binnen.. Geweldig.. Liefs, en een ontstress-knuffel.. Je redt het wel hoor! :) |
|
| Mathilde: | Dinsdag, juni 21, 2005 14:20 |
| pakkend gedicht! liefs, mathilde |
|
| Oorlam: | Dinsdag, juni 21, 2005 13:24 |
| mooi neergezet..veelbelovend | |
Over dit gedicht
| Auteur: White Nightmare | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 21 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||