Paniekaanval
Paniekaanval
Oorverdovend was de mist die hangen bleef
als waterdruppels op je huid geplakt
verstikkend geweven met de resten
overeind gebleven na de klap
dat momenten in een schouwspel had gevangen
Alles leek even langzamer te gaan
of als toneelspel geacteerd, maar fijngevoelig
stond de schrik op ieder gezicht -dat schreeuwt
paniek! wit weggetrokken parelmoer
lichtelijk versterkt door elke traan
Naderhand gebleken was de schok
en angst dat sijpelde uit poriën
niets meer dan eenvoudig menselijk verdriet
even, gedachten die je halen uit het ritme van het leven;
van elke steen geslagen brok
Reacties op dit gedicht
| Martine Gieze: | Zondag, juli 03, 2005 12:08 |
| 'k werd nieuwsgierig!;-) heel mooi intens verwoord dit! voor mij herkenbaar,'k ben jammergenoeg te bekend met paniekaanvallen... leest lekker! liefs,Mart ps;erg he,zitten we op het forum te kletsen,heb ik amper gedichten van je gelezen...en daar ging het toch tenslotte om!;-)) |
|
| sunset: | Donderdag, juni 23, 2005 08:56 |
| Heerlijk (als je daarvan mag spreken) voelbaar verwoord door jou. Liefs en mijn genegenheid / sunset PS: Eén opmerking als ik mag. Oorverdovende mist? Dat beeld zie ik niet. Zelfs niet als contrast |
|
| milamber: | Donderdag, juni 23, 2005 00:44 |
| erg veel diepgang, en een uitstekende woordkeus. Heb genoten van dit gedicht groetjes kerwin |
|
