Het moment van de waarheid.
Toen ik haar met mijn ogen aankeek
leek het alsof mijn voeten smolten
Mijn hart sloeg over toen ze leek
te zien dat ik haar zocht
ik was als en schipper zonder boot
een pianist zonder piano
Geen haar op mijn grote hoofd die wist
hoe ik het zeggen moest
Mijn haren kwamen overeind,
als een pauw zonder zijn veren
‘Melanie, ik ben gek van jou’
Wil jij met mij fuseren?
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, juni 23, 2005 18:24 |
| Nog goed dat je niet 'fusioneren' gebruikte ;=). Mooi. Liefs en fijne avond / sunset |
|
| L.C.: | Donderdag, juni 23, 2005 17:37 |
| hey, echt super!!en wat heeft ze eigenlijk gezegd? :s groetjes L.C. |
|
| Cest moi: Bob: | Donderdag, juni 23, 2005 15:53 |
| Ja! | |
| ~Esmée~: | Donderdag, juni 23, 2005 15:49 |
| vooral die laatste zin is machtig! en wat zei ze? | |
| MayadeBij: | Donderdag, juni 23, 2005 14:59 |
| Saweet! :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Cest moi: Bob | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||