Je hebt altijd een keus.
De striemen zijn nog voelbaar in mijn handen
rode strepen van de touwen waarmee ik je vasthield
je tegenhield te vallen, weg, bij mijn vandaan
waarmee ik ervoor zorgde dat er nog licht in je ogen scheen
Het bloed stroomt nog uit de wonden die je maakte
toen je naar me uithaalde, je wou los, je wou vallen
om maar niet langer te hoeven vechten
eindelijk je rust te vinden
Mijn hart huilt nog steeds de tranen
tranen van schuld, machteloosheid en pijn
om alles wat ik doen wou, maar niet kon
om alles wat ik had kunnen doen, maar niet deed
Ik wil niet langer afhankelijk zijn van jou
wil niet meer hangen aan hetzelfde touw als jij
je hebt me zoveel geleerd, maar vooral:
je hebt een keus om te kiezen.
Reacties op dit gedicht
| maritke1991: | Donderdag, juni 23, 2005 19:19 |
| heel mooi geschreven!! komt ergens wel bekent voor... |
|
| natje1711: | Donderdag, juni 23, 2005 19:00 |
| dat is waar, goed geschreven liefs natje |
|
| MayadeBij: | Donderdag, juni 23, 2005 18:45 |
| Mee eens (al zijn vele touwen een soort elastiek - je valt en schiet omhoog.. heel vreemd eigenlijk ;) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Sugared_Placebo | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||