Help
Help.
Til me op, ik ben gevallen
Ik deed iets te koelbloedig
Doe een oproep nu aan allen
O, ik ben zo twijfelmoedig.
Daardoor begin ik te beseffen
Dat we niet hetzelfde zijn,
Jezelf niet willen overtreffen
Al doet dit wel vreselijk pijn.
Je moet je jaloezie verbergen
Waarachter zou ik niet weten,
Of het moet je eigen masker zijn
Zeg ik dan wel heel verbeten.
Ik zal de hoogste trêe nooit halen
Een lauwertak zal mij niet sieren
Daar kan ik nu echt van balen
Succes zal ik dan ook nooit vieren.
Ik zal mijn leed geduldig dragen,
Mijn leven altijd al een pose,
Ik ben en blijf een aanhangwagen
Blijf leven in een dwangneurose.
27-6-2005
Reacties op dit gedicht
| Lia : | Dinsdag, juni 28, 2005 12:27 |
| ik las gelukkig al fictie.. anders zou ik hoogstwaarschijnlijk medelijden met je gekregen hebben.. knuf,Lia | |
| kriekske: | Dinsdag, juni 28, 2005 12:24 |
| prachtig intens mooi verwoord... liefs |
|
| Mathilde: | Dinsdag, juni 28, 2005 11:58 |
| verdrietig maar tegelijk ook grappig neergezet! liefs, mathilde |
|
| psych: | Dinsdag, juni 28, 2005 10:57 |
| zo mooi ,, voelend neergezet liefs elze |
|
Over dit gedicht
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||