Vanuit hoog gras bekeken.
Wijzend naar de blauwe lucht
prik je kringen
in de ochtenddauw
alles in een vogelvlucht
zo ook je lach en gebaar
de wereld verjaard
terwijl ik er zelf bij sta
geeft een vertekend beeld
van hoe jong we zijn gebleven
laat je stralen
heel even
bij het opstaan
zwijgt het gebroken gras
markeert onze lichamen
vervolg mijn pas
met de ochtenddauw
als brailleschrift in mijn jas
alles zo even
maakt een eeuwigheid
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||