Ongeloof..
Betraande ogen met spijt kijken me aan
alsof je schuld wilt bekennen aan moord
en vervolgens een explosie zou verwachten
van woorden die enkel nog haat kennen
En ja, scherpe messen als dodelijk gif voor de ziel
doorboren meedogenloos mijn fragiele hart
Doch bloed ik niet, sterf ik niet door ongeloof
omdat jij mij ooit zo intens lief hebt gehad
En ik zwijg vanwege je tranen die trachten
te ontkennen dat ik voor je gemaakt ben
Liefste, je leugens bereiken mij niet omdat
ik een vluchter uit duizenden herken
Reacties op dit gedicht
| Renate-td-: | Zondag, juli 03, 2005 15:02 |
| Prachtig mooi, liefs Renate |
|
| Sugared_Placebo: | Zondag, juli 03, 2005 10:33 |
| Prachtig. Triest, inderdaad, maar zo prachtig. Intens verwoord. Liefs, |
|
| Riann: | Zaterdag, juli 02, 2005 17:52 |
| Wauw dit raakt,triest maar erg mooi...knuff | |
| sunset: | Zaterdag, juli 02, 2005 16:40 |
| Wohw. Rakend, treffend verwoord dit. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Manja Moraal | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 02 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||