Zie mij...
Zie mijn littekens,
zie mijn pijn.
Aanschouw,
maar kom niet te dichtbij,
dan beantwoord ik met een lach,
met of zonder ontkenning.
Maar het brand,
mijn keuzes, zijn de mijne.
Mijn ogen zijn de mijne.
Wat ik zag,
wat ik heb gezien.
Teleurstelling als ik niet op je wacht.
Ik ben mezelf,
zoals altijd.
Ja ik wíl delen,
nee ik wil je niet kwijt.
Maar hoe?
Hoe kun je begrijpen?
Ik verraad jou niet,
ik verraad mezelf.
Ik ben zo bang,
mijn ware gezicht,
wil jij namelijk niet zien.
zie mijn pijn.
Aanschouw,
maar kom niet te dichtbij,
dan beantwoord ik met een lach,
met of zonder ontkenning.
Maar het brand,
mijn keuzes, zijn de mijne.
Mijn ogen zijn de mijne.
Wat ik zag,
wat ik heb gezien.
Teleurstelling als ik niet op je wacht.
Ik ben mezelf,
zoals altijd.
Ja ik wíl delen,
nee ik wil je niet kwijt.
Maar hoe?
Hoe kun je begrijpen?
Ik verraad jou niet,
ik verraad mezelf.
Ik ben zo bang,
mijn ware gezicht,
wil jij namelijk niet zien.
Reacties op dit gedicht
| L.C.: | Donderdag, juli 21, 2005 19:37 |
| hey, echt heel mooi, maar je moet eigenlijk niet bang zijn voor wie je bent, met zo' n prachtige gedichten moet je toch wel iemand zijn. kusjes L.C. veel liefs |
|
| moongirl1982: | Zondag, juli 10, 2005 20:21 |
| toch hoop ik dat je op een dag gezien wordt zoals je bent.je mag zijn wie je bent. groet moongirl1982 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Doran | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 09 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||