ik kijk naar de sterrenhemel boven me.. maar ik zie helemaal niks
Ik voel mezelf leeg staren naar een uitzichtloze duistere richting
zonder echt te kijken
Mijn ogen kijken naar binnen..
Het is een STEEK een DREUN een Allesoverweldigende val naar beneden
De verotte smaak van nicotine en THC achter in mn keel
Ik probeer het weg te slikken maar mn keel functioneerd niet meer
Een grauw ruw en pijnlijk deel van mijn even grauwe geest
Een mooi vrolijk vogeltje veranderd in een vies duister beest
opgesloten in een kooi van zelfhaat
uitkijkend naar een afgrond en een zee van emoties
die de realiteit overspoelen
alles is zwarter dan het ooit is geweest
wit was echt teveel van het goeie, grijs was wel ok
teveel wit in een leven wat bestaat uit teveel donker, zorgt alleen maar voor nog meer tegenstrijdigheden verwarring en verwijdering
welk deel van mn geest spiegeld nou de realiteit?
de witte kant met alles is mooi, positief, de sterren die je Ziet, je hoofd in de wolken?
of is het die andere kant, met naar de sterren kijken, en niks zien dan grijs
rekening houdend dat Alles om je heen stuk, weg of dood kan zijn
voor je het weet..
en dan word het weer zwart voor mn ogen
hoe vind je de balans voor dit alles overtreffende heftige diepe dal
heeft t nog zin
schiet t nog op
hoeveel kan een mens hebben..
en hoe weing.
de smaak van de bittere pil is overal om me heen te proeven
het branderige gevoel in mn buik is er constant van bewust
het zwart overspoelt de wereld, ondanks alle kleuren die er zijn.
schreeuwen lukt niet meer.. alles wat er rest is de pijn
ik draai maar weer een cigaretje
alles draait met me mee
zwarte strepen schieten uit mijn ooghoeken voorbij
een dikke prop watten in mn hoofd.
is er nog ergens een beetje kleur te vinden voor mij
help! stop! BAM! > verdoofd
De roze bril valt af, en de zwarte dikke donkere wolk overdondert je
als een bliksem in een boom
de sterren vallen van de hemel alsof het niks meer voorstelt, waar je ooit van droomde
alles valt net zo hard als de regen
en het spoelt alle licht weg in je ogen
de zon schijnt niet hard genoeg meer
om door de grijze mist te kunnen komen
en er zijn geen bronnen meer waaruit een regenboog kan ontstaan
TEveel regen om de bloemen te laten groeien
alles stroomd over zodat er niks meer kan bloeien
vogels kwetteren paniekerig in het rond
vlinders worden platgeslagen tegen de grond
de bliksem hakt de boom in twee
de wereld veranderd in een zwarte zee
niks meer boven water, alleen mn mond..
en een stukje hoofd.. maar daar kan ik niks meer mee
ik vecht en gooi er wat uit in de zee
en ik hoop dat ik het red,... levend en gezond