Bomen
als de bladeren op de bries
die speelt tussen de bomen
en alles met zich meeneemt,
de flarden uit mijn dromen
zo dwarrelen mijn gedachten
neder op de grond
vallend uit de takken
nat van de ochtendstond
ik had anders kunnen spelen
maar zou 't dan eerlijk zijn geweest?
de doornen van de eenzaamheid
steken me nog het meest
woorden doen zoveel meer pijn
als ze onverstaanbaar,onhoorbaar zijn
maar ach,
't is als een vlinder die zich vlijt
op de bloesems van de bomen
zo zal er ooit wel iemand zijn
die naar me toe zal komen
Reacties op dit gedicht
| Martine Gieze: | Dinsdag, juli 12, 2005 16:37 |
| Tuurlijk zal dat gebeuren!! heel mooi/integer verwoord! leest lekker! liefs,Mart |
|
| - Suus -: | Dinsdag, juli 12, 2005 10:56 |
| Whow, herkenbaar, prachtig, ik val in herhaling bij jou, maar meer woorden heb ik niet na het lezen van dit :) Liefs, Suus |
|
| hiljaa: | Dinsdag, juli 12, 2005 09:58 |
| prachtig geschreven! knufliefs-hiljaa-- |
|
| sunset: | Dinsdag, juli 12, 2005 09:39 |
| Zeker weten. Want liefde is er. Voldoende. En voor ioedereen. Mooi. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 12 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||