praten
ik kan het niet laten,
moet met iemand praten.
maar waarom kan ik het niet?
en blijf ik zitten met men verdriet.
ik wil nu alleen zijn,
me verdrinken in al die pijn.
men woede neemt toe,
ik word alles moe.
soms denk ik wat doe ik hier?
ik voel mij net als een opgejaagd dier.
ik wil uiteindelijk na al die weken,
het taboe doorbreken.
moet met iemand praten.
maar waarom kan ik het niet?
en blijf ik zitten met men verdriet.
ik wil nu alleen zijn,
me verdrinken in al die pijn.
men woede neemt toe,
ik word alles moe.
soms denk ik wat doe ik hier?
ik voel mij net als een opgejaagd dier.
ik wil uiteindelijk na al die weken,
het taboe doorbreken.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Dinsdag, augustus 20, 2002 13:49 |
| Gelukkig had je op dat moment je computer om met de freakjes te praten, ik kende toen de site van de gedichtenfreaks nog niet, spijtig...ik had je toen ook graag geholpen, knuffel jenne |
|
| Zeeroosje: | Zaterdag, september 08, 2001 11:41 |
| Sorry dat ik er niet was, maar je weet dat ik aan jou dacht. Praten kan je tegen mij, maar ook met anderen hier op deze site Linda, je opsluiten moet je niet doen. Zeker niet met al je pijn, beter van je afschrijven. hier zal er zeker iemand zijn. Weer mooi verwoord, maar hoe? met zoveel pijn. Liefs Roosje een warme knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 september 2001 | ||
| Thema's: | ||