Lichtpuntje
Lichtpuntje
Ergens in de verte,
zie ik een lichtpuntje klein.
Dat er voor mij voor zal zorgen,
wat is het leven fijn.
In de verte staan duizenden te wachten,
op mij en iedereen.
Maar soms kun je ze niet halen,
want dan ben je zo alleen.
Durf je niet te komen,
ben je een beetje bang.
Wil je je verbergen,
heel erg lang.
Zie je niet dat er mensen om je geven,
wat daar is het te donker voor.
Wil je zelf niet eens meer verder leven,
en dan vragen mensen zich af waar komt dat door.
Wees niet boos als er mensen om je geven,
ze hebben het beste met je voor.
Geef jezelf niet over,
maar ga gewoon maar door.
Majorie
Ergens in de verte,
zie ik een lichtpuntje klein.
Dat er voor mij voor zal zorgen,
wat is het leven fijn.
In de verte staan duizenden te wachten,
op mij en iedereen.
Maar soms kun je ze niet halen,
want dan ben je zo alleen.
Durf je niet te komen,
ben je een beetje bang.
Wil je je verbergen,
heel erg lang.
Zie je niet dat er mensen om je geven,
wat daar is het te donker voor.
Wil je zelf niet eens meer verder leven,
en dan vragen mensen zich af waar komt dat door.
Wees niet boos als er mensen om je geven,
ze hebben het beste met je voor.
Geef jezelf niet over,
maar ga gewoon maar door.
Majorie
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Woensdag, juli 13, 2005 13:15 |
| Kanp gedicht en dat hoor ik graag van je, alleen soms valt het toch niet echt mee, om zo te leven, maar leven opzich is een soort hoop, ook al zijn wij mensen op zoek naar hoop en geluk, gewoon leven is al een groot geluk. Alleen soms zien we dat wat laat...maar goed, niet elkke gedachte is hetzelfde...gelukkig hebben we elkaar en als we maar voor elkaar iets kunnen betekenen in donkere dagen... Misschien wel met een glimlach. liefs Elizabethh |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jorie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 12 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||