Dit ben ik
Ik vloog daar weg
en zette een streep in het zand.
Ze zullen mij niet snel meer zien,
alleen hoop is wat ze bij blijft.
Terwijl ik mijn vleugels
spreidde, en terwijl ik
onder mij alles zag als in miniatuur.
Tijdens dat moment besefte ik dat
ik mij nog nooit zo klein had gevoeld.
Zo ben ik niet, zo was ik niet
en zo zal ik nimmer zijn.
Maar omdat anderen mij soms een
spiegel voorhouden kan ik
dat beeld niet tegenhouden.
Ik ben lief en ik ben aardig.
Maar als zij mij zo willen
vormen, als een stuk zandkasteel.
Dan mogen zij dat, totdat ik
mijn vleugels spreid en
weg vlieg.
en zette een streep in het zand.
Ze zullen mij niet snel meer zien,
alleen hoop is wat ze bij blijft.
Terwijl ik mijn vleugels
spreidde, en terwijl ik
onder mij alles zag als in miniatuur.
Tijdens dat moment besefte ik dat
ik mij nog nooit zo klein had gevoeld.
Zo ben ik niet, zo was ik niet
en zo zal ik nimmer zijn.
Maar omdat anderen mij soms een
spiegel voorhouden kan ik
dat beeld niet tegenhouden.
Ik ben lief en ik ben aardig.
Maar als zij mij zo willen
vormen, als een stuk zandkasteel.
Dan mogen zij dat, totdat ik
mijn vleugels spreid en
weg vlieg.
Reacties op dit gedicht
| Fading Away: | Donderdag, januari 04, 2007 18:41 |
| "Alleen hoop is wat ze bij blijft," is eigenlijk het meest indrukwekkende gedeelte van dit gedicht, vind ik. Hoewel het vormen, zoals een zandkasteel, dat gevormd wordt door én kinderhanden én de zee - ook wel sterk is. Ik herleef het verleden opnieuw door terug te lezen. (: |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, juli 15, 2005 17:02 |
| supermooi liefs Dirk | |
| m@rcel: | Vrijdag, juli 15, 2005 13:36 |
| heel mooi dromend geschreven en graag gelezen Liefs m@rcel |
|
