Marleen

De liefde is de grootste straf,
Die god ons heeft gegeven,
Maar wie niet weet wat liefde is,
Heeft nooit iets aan zijn leven.

Er zijn al duizenden gedichten geschreven,
Waarin een vrouw als ideaal wordt afgebeeld.
Al die gedichten kunnen jou niet beschrijven.

Ik kijk graag heel de dag naar jou.
Het liefste verdwaal ik in je ogen.
Door die ene blik van jou,
Je zult het vast niet geloven
Jij kan een man tot wanhoop drijven.
Maar dan toch zou ik niets anders willen doen.
Je lach die je lacht
Is al bijna een zoen.


Maar hoe zeg ik jou,
Terwijl je misschien niet dezelfde gevoelens deelt,

Dat ik je lief heb

Hoe zeg ik jou dat ik voor jou wil vechten,
Omdat ik met je verder wil

Hoe zeg ik jou dat ik je alles wil geven,
Terwijl je misschien alles al hebt.

Hoe zeg ik jou dat je voor mij meer betekend,
Dan je eigenlijk weten wilt

Wat voor jou groen is,
Is voor mij misschien rood

Een ding is zeker
We gaan allemaal dood.

Hoe gek het ook klinkt

Als je mij zou vertellen wat je van me vindt.
Wat zou je me dan vertellen?
Zou ik het willen weten?
Misschien denken we wel hetzelfde.
Waarom praten wij daar nooit over?

Is het de angst die ons van elkaar houdt?

Voor angst hebben ze alcohol uitgevonden.
Maar tegen de vlinders in mijn buik,
Bestaat geen enkel medicijn.
Maar gelukkig Marleen, het gevoel dat jij mij geeft,
Is enorm fijn.