Rust
Rust...
Het koele water stromend
door de vallei der liefde
waar lelies bloeien,
zuiver en blank
als de eerstgeboren maagd
klinkt als een boodschap van rust
in vermoeide oren,
zuiver ongevraagd..
De grazige vallei, zo fris
en groen als de eerste lente
met hier en daar
een rots voor rust
en een bron wellend
uit de moedergrond, puur en
verkwikkend helder;
schoon gerust stellend
voor de dorstende zielen
dwalend op zoek naar het
vredige rusten
onder witte wolken
in het hemelblauw;
gevonden de rust en liefde
die geleiden naar
het bad van morgendauw..
Schone bergen aan de einder
witschitterend hun toppen
omringen uitzicht
ademend de heldere
ijlheid van zuivere lucht
reinigend hart en longen
bij iedere teug
van iedere diepgeleefde zucht..
Over dit gedicht
| Auteur: switi lobi | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 16 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||