Holle herinneringen


Ik liep door de grauwe straten
van mijn herinneringen
en klopte aan de vervallen deuren
van oude bekende
maar niemand deed open
of staarde door het vensterraam
Het zag er verlaten uit
en ik ontwaarde vadsige demonen
dolend van stoep naar stoep
omgeven door een sfeer van medelijden
zoals ik die nog nooit ervaren had
en met een vraatzucht zich tegoeddoend
aan de kostbare schatten van m’n verleden
En langzaam zag ik huizen vergruizen
tot troosteloze ruines
de eens zo fiere muren van mijn hoop
de klinkers van mijn grief
de malafide bordelen van mijn geweten
onherroepelijk aangevreten
door de wrede schimmen van vergane tijd
Tot enkel nog de weemoed
en de droevigheid eenzaam overbleven
als ‘n schoon gelikt kadaver
langs de kanten van de weg
Want zelfs de gieren en de raven
de meest hongerige onder hen
wagen zich nimmer
aan dergelijke menswaardigheden
En gebukt
onder ‘n schimmel van eenzaamheid
verliet ik mijn herinneringen
voorgoed



F.