Mijn blik...
De wind gaat liggen
En wolken vertragen
De zon doet z’n best
Het donker te verjagen
De gouden bal doopt
Alles in een bad van licht
Verminderd triestheid in mijn blik
Nu ik hem op het zonlicht richt
En wolken vertragen
De zon doet z’n best
Het donker te verjagen
De gouden bal doopt
Alles in een bad van licht
Verminderd triestheid in mijn blik
Nu ik hem op het zonlicht richt
Reacties op dit gedicht
| ilona krijgsman: | Zondag, september 09, 2001 22:29 |
| proef gewoon het gemis.....hmmm lieverd...ik leef met je mee....ik weet zo goed wat je voelt...en duidelijk maakt in dit gedicht....... | |
| arie: | Zondag, september 09, 2001 18:56 |
| Lief Cathje.... Trieste woorden vam jou, een moment van trieste stilte verlicht door de opkomende zon. Even keek ik met je mee en zag de stralen die zich mooi maakten voor jou.. Liefs,Arie |
|
| pramodah: | Zondag, september 09, 2001 17:54 |
| waarom zo droevig cathje, jij hoefd niet eenzaam te zijn.... liefs pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: catharina | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2001 | ||
| Thema's: | ||