Kust zee zand zuchtend
Strekt de ander zich smachtend uit
Rimpelen zich in een eindeloze dans

Water verstrikt in regelmatig afscheid als voorgoed
Keert steeds terug- opnieuw gevonden
Zand wacht haast voorbestemd
Ze zijn onlosmakelijk verbonden

Water dat nooit zand zal zijn
Doordrenkt de ander van geloof
Nooit één zal groeien
Voor wat hen bedwingt al eeuwig doof

Water dat nooit zand kan zijn
Bijeengehouden door getij
Twee spiegels die bekijken
Die weerkaatsen zij aan zij

Lange tongen likken
Strelen stralend zondigheid
Drinkend van het zilte zout
Beminnen zij- willen niet kwijt

Kust zee zand zuchtend
Strekt de ander zich smachtend uit
Rimpelen zich in een eindeloze dans