onzichtbare kinderen
Ik leg mijn lichaam neer
Neer op zachte dekens
Ik wil me verdrinken
Verdrinken in mijn kussen
Stikken in mijn tranen
Zolang er maar geen morgen meer komt
Nooit meer
Wie ziet kinderen als ze onzichtbaar zijn
Wie ziet ze als ze vertrapt worden
Wie omarmt ze en zegt ze dat het goed komt
Langzaam til ik mezelf van mijn bed
Kijk in de spiegel vies vuil rotkind je bent niks waard
Mama, mama help me
Wie hoort de woorden van een onzichtbaar kind
Wie ziet het leed in ogen die nooit aangekeken worden
Wie fluistert ze toe ik hou van jou
Als een engel op mij neerdaalt en zegt dat het goed komt
Dat ze mij ziet en van me houd
1 mes 1 haal
nu zal ik gelukkig zijn
Neer op zachte dekens
Ik wil me verdrinken
Verdrinken in mijn kussen
Stikken in mijn tranen
Zolang er maar geen morgen meer komt
Nooit meer
Wie ziet kinderen als ze onzichtbaar zijn
Wie ziet ze als ze vertrapt worden
Wie omarmt ze en zegt ze dat het goed komt
Langzaam til ik mezelf van mijn bed
Kijk in de spiegel vies vuil rotkind je bent niks waard
Mama, mama help me
Wie hoort de woorden van een onzichtbaar kind
Wie ziet het leed in ogen die nooit aangekeken worden
Wie fluistert ze toe ik hou van jou
Als een engel op mij neerdaalt en zegt dat het goed komt
Dat ze mij ziet en van me houd
1 mes 1 haal
nu zal ik gelukkig zijn
Reacties op dit gedicht
| Annemieke van der Ven: | Donderdag, juli 21, 2005 11:15 |
| Ik zie elk kind, dus ook jou... verdriet voelbaar gelezen... Knuf Annemieke |
|
| sunset: | Donderdag, juli 21, 2005 11:09 |
| Snijden is een - uiteindelijk dodende - verslaving. En de eerste die het onzichtbaar kind moet zien, liefhebben ben jezelf. Liefs en mijn genegenheid / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sarah Gloudemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||