ik zoek al zo lang mijn plaats waar ik mag staan
maar telkens dat verdriet kan ik niet aan
hoe lang moet ik nog vechten in mijn eentje?
of draagt jou afstand ook zijn steentje?
ik wil weer gewoon mijn onbezorgde ik zijn
ik ga kapot aan die onzekere pijn
als ik toch niet bij je kan zijn

laat me dan tenminste weer proberen
mij naar het leven weer te keren
maar hou me niet ongenadig vast
als je me toch niet verrast
door het om te zetten in realiteit
anders krijg je spijt

het duurt nu al zo lang
dat maakt me bang
wat moet ik eigenlijk bewijzen aan jou?
dat ik levensecht van je hou?
en dat ik met jou het verdere leven wil delen?
maar moet leven met wat ogenblikjes van elkaar te stelen?
laat me niet al te lang wachten
naar het antwoord wat ik zo nodig vind
wil je het tenminste trachten?
of staar ik me gewoon helemaal blind?

straks ben ik helemaal leeggeplukt
van alle mooie dingen
dan voel ik me ontrukt
en kan niet meer bedwingen
de tranen die onvermijdelijk zullen komen
en ongenadig blijven stromen

heb je mij wel iets te geven?
ga anders verder met jou leven

 overblijft een herinnering van een mooie tijd
en niet spijt van z,on lange strijd
dat wens ik bovenal
vooral

als het zo,n pijn doet
en dat niet moet
en liefde boet
laat het verleden dan voor altijd zwijgen
als wij elkaar toch niet kunnen krijgen
de realiteit wil zo graag weten
en niet worden verweten
van z,on lange tijd

22 07 2005 enja<eva> 

heb je me wel iets te geven?