de kunst van het beminnen
met stralende pretoogjes kijk je naar mij,
ik staar naar boven,je bent groter dan mij.
ik kan er niet tegen als je zo naar mij kijkt,met die sensuele geopende mond,en die wellustige ogen.
Mijn lichaam voelt jouw warmte,
en samen valt ons voelen en denken,
totdat het een niet meer los van het ander kan zijn;
en wij totaal een,in wezen zijn.
ik lig nog met mijn oor op jouw onregelmatig kloppend hart,
samen vind ik ons toch apart.
Reacties op dit gedicht
| kriekske: | Zaterdag, juli 23, 2005 16:45 |
| zeer mooi verwoord ... liefs |
|
| m@rcel: | Zaterdag, juli 23, 2005 12:02 |
| Heel mooi Liefs m@rcel |
|
| druppeltje: | Zaterdag, juli 23, 2005 10:16 |
| samen toch apart, leuk! liefs drup |
|
| hiljaa: | Zaterdag, juli 23, 2005 08:14 |
| mooi geschreven! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, juli 23, 2005 08:01 |
| wondermooi liefs Dirk | |
Over dit gedicht
| Auteur: moonwoman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 23 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||