STILLE DOOD
STILLE DOOD
Gitaren krijsen stille dood.
Het bloed
droop langs haar pols.
De scherf,
gesneden gapend rood,
verliet haar vingers
als van schuld ontbloot.
De zangeres verzielt haar lied.
De hese stem verbiedt,
gesteund door orgelklank,
de stank van oorlog
in dit land.
Zing mee. Zing mee…
Verbrandt, verbrandt,
de stank van oorlog
in dit land.
Gitaren krijsen stille dood.
Het polsendikke bloed,
verbrandend in de stank
van oorlog in dit land.
Zing mee. Zing mee…
De zangeres is rood.
Haar lied gaat dood.
Zing mee. Zing mee...
WIL MELKER
03/07/2000
Gitaren krijsen stille dood.
Het bloed
droop langs haar pols.
De scherf,
gesneden gapend rood,
verliet haar vingers
als van schuld ontbloot.
De zangeres verzielt haar lied.
De hese stem verbiedt,
gesteund door orgelklank,
de stank van oorlog
in dit land.
Zing mee. Zing mee…
Verbrandt, verbrandt,
de stank van oorlog
in dit land.
Gitaren krijsen stille dood.
Het polsendikke bloed,
verbrandend in de stank
van oorlog in dit land.
Zing mee. Zing mee…
De zangeres is rood.
Haar lied gaat dood.
Zing mee. Zing mee...
WIL MELKER
03/07/2000
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: simpel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||