Kon ik maar zien
wat jij me vertelt.
Kon ik maar slapen
als jij er niet bent.
Kon je maar zien
dat er niemand meer is.
Kon je maar begrijpen
dat ik je echt mis.

Kraters ontstaan
als bloed in m'n hoofd.
Dit eenzaam bestaan
heeft me zwaar verdoofd
Voor alle gevoelens
die jij me beschrijft.
Ik wil ze wel voelen
maar de eenzaamheid blijft.

Ik voel niets dan pijnen
in elk gewricht.
Ik voel me verkleinen
onder hun gewicht.
Dus maak me gevoelloos,
trek alles terug,
ik hou niet van pijnen,
dus neem ze terug.

De nacht wordt nu langer
ik waak over mij.
Niet echt te betrouwen
maar beter dan jij.
Ik huil en ik huiver
het einde is nabij.
Nog één nachtje slapen
En alles voorbij.....