zonneschijn
Als ik kijk naar buiten
Naar de wolken speels en vrij
Dan kom ik steeds tot het besef :
Het weer is net als wij
Soms sneeuwt het in de ziel
En valt in je hart wat regen
Maar met af en toe een zonnetje
Kunnen we 'r weer een tijdje tegen
Het kan wel eens hard waaien
Een wervelstorm van pijn
Maar na elke donkere bui
Komt toch altijd zonneschijn
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Donderdag, augustus 04, 2005 17:01 |
| Of vice versa voor de doemdenkers ;-). Een vergelijking met het weer wordt vaker gemaakt, maar zelden op zo'n zachte manier. Hierboven spreekt een gevoelig iemand met een gezonde realiteitszin. Ach ja, ik lees je graag. Laat dat niet nieuw zijn. |
|
| fiever: | Vrijdag, juli 29, 2005 15:03 |
| Zo is dat. Erg mooi verwoord! Geniet nog van het zonnetje (tot zolang ze schijnt) Liefs, fiever |
|
| sunset: | Vrijdag, juli 29, 2005 12:08 |
| Beeldend perfect dit. En een genot om te lezen. Liefs / sunset |
|
| L.Bert: | Vrijdag, juli 29, 2005 11:56 |
| Filosofisch gedicht. Waarom schrijf je de eerste regel niet gewoon: Als ik naar buiten kijk.? | |
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 29 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||