verwijtende herinneringen
verwijtende herinneringen
trekken tranen strepen zwart
als ze rollen langs gedachten
bebloede strepen, diep getrokken
staat de tijd moedeloos te tikken
nu noch het dansen van de sterren is
als het duisteren van de zon in hoop
lees ik het verdriet alleen in boeken
alsof het mijn leven niet al tekende
glimlach duizelend stil, onaangedaan
schuifen herinneringen langs mijn geest
zijn ze nu nog vol onveranderde verwijten
reiken ze me al ongewilt weer wapens aans
kruip ik op de rand van vermoorde wanhoop
langs het pad me leidt slechts tot verleden
onderwijl trachtend mijn ogen niet te openen
zinkt het zingen van geluk tot in de diepten
terwijl het onderdrukken van de schreeuw faalt
zodat iedereen verschrikt raakt van illusies
nimmer was ik zoals zij mij dachten, waanden
waren de scherven van de pijn nooit opgeraapt
slechts dieper in mijn huid geduwt, ongezien
sla ik met mijn geest tegen onzichtbare muren
zodat ik bloed en pijn de straf betalen zal
kan rust wederkeren als ik weggegaan ben
heb ik mijn straf als leven uitgezeten
vraag men zich in verwondering nog af
wat ik dan eigenlijk misdaan had
31.07.2005
trekken tranen strepen zwart
als ze rollen langs gedachten
bebloede strepen, diep getrokken
staat de tijd moedeloos te tikken
nu noch het dansen van de sterren is
als het duisteren van de zon in hoop
lees ik het verdriet alleen in boeken
alsof het mijn leven niet al tekende
glimlach duizelend stil, onaangedaan
schuifen herinneringen langs mijn geest
zijn ze nu nog vol onveranderde verwijten
reiken ze me al ongewilt weer wapens aans
kruip ik op de rand van vermoorde wanhoop
langs het pad me leidt slechts tot verleden
onderwijl trachtend mijn ogen niet te openen
zinkt het zingen van geluk tot in de diepten
terwijl het onderdrukken van de schreeuw faalt
zodat iedereen verschrikt raakt van illusies
nimmer was ik zoals zij mij dachten, waanden
waren de scherven van de pijn nooit opgeraapt
slechts dieper in mijn huid geduwt, ongezien
sla ik met mijn geest tegen onzichtbare muren
zodat ik bloed en pijn de straf betalen zal
kan rust wederkeren als ik weggegaan ben
heb ik mijn straf als leven uitgezeten
vraag men zich in verwondering nog af
wat ik dan eigenlijk misdaan had
31.07.2005
Reacties op dit gedicht
| Marjolein.: | Maandag, augustus 01, 2005 11:00 |
| Droevig, triest. Maar er staan altijd mensen voor je klaar. Ook ik. Liefs, Marjo. Ps. ben blij dat je toch door blijft gaan met dichten. |
|
| migorui: | Zondag, juli 31, 2005 14:04 |
| tis prachtig....en zeer duister (maar dat was ik al gewent) ik ben er voor je als je me nodig hebt. |
|
| I, Lucifer: | Zondag, juli 31, 2005 13:58 |
| Een mooie verwoording van een donker gevoel.... " I suppose, life sometimes, it doesn't go the way it was meant" liefs, Luc |
|
Over dit gedicht
| Auteur: darkened_star | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 31 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||