Ongeloof.
Zit hier nog helemaal aangeslagen.
En bij mijzelf te denken,
bah wat zijn dat nare dagen.
Maar het leven gaat toch door.
En dat is waar ik me dan weleens aan stoor.
Met hart en ziel heb ik zitten huilen.
En dacht O God ik zou zo graag willen schuilen.
Geef deze mensen de kracht Heer.
Want echt dat doet zo verschrikkelijk zeer.
Deze dag kan ik nooit meer vergeten.
En dat mag een ieder best weten.
Volk van Amerika wees niet bevreesd.
Want geloof me Hij is ook in jullie geest.
En bij mijzelf te denken,
bah wat zijn dat nare dagen.
Maar het leven gaat toch door.
En dat is waar ik me dan weleens aan stoor.
Met hart en ziel heb ik zitten huilen.
En dacht O God ik zou zo graag willen schuilen.
Geef deze mensen de kracht Heer.
Want echt dat doet zo verschrikkelijk zeer.
Deze dag kan ik nooit meer vergeten.
En dat mag een ieder best weten.
Volk van Amerika wees niet bevreesd.
Want geloof me Hij is ook in jullie geest.
Reacties op dit gedicht
| Zeeroosje: | Woensdag, september 12, 2001 19:52 |
| een mooi gedicht voor een droevige gebeurtenis. Het moet echt verschrikkelijk zijn, voor die mensen, niet te geloven. Groetjes Roosje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mathilda | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2001 | ||
| Thema's: | ||