Zicht
Zicht
mijn hart
gevangen in een kooi
die ik zelf smede
uit het hardste staal
zijn slot
kent geen sleutel
opent slechts
met magische woorden
elke dag
als ik hem voed
met al mijn liefde
tranen mijn ogen
de klop
klinkt treurig
als het zingen
van een goud gekooide vogel
welk een pijn
leg ik hem op
als hij niet mag zoeken
naar voelende vreugde
***Wim****
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, augustus 03, 2005 20:12 |
| Zoals steeds, heel graag gelezen Wim. Liefs en fijne avond / sunset |
|
| Janette Scharenborg: | Woensdag, augustus 03, 2005 13:27 |
| schitterend verwoord, veel liefs Janette | |
| Niniki: | Woensdag, augustus 03, 2005 13:01 |
| knuffie Niniki | |
| hiljaa: | Woensdag, augustus 03, 2005 11:39 |
| mistieke zucht!! mooi knufliefs--hiljaa-- |
|
| Lia : | Woensdag, augustus 03, 2005 11:38 |
| maar ik kan toveren hè... knuf, | |
Over dit gedicht
| Auteur: Black Lord |  
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 03 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||