Schone schijn
De regen drupte
langs de dakrand
maar ik had er geen oren naar
terwijl mijn mond druk praatte
over mijn o zo geweldige leven
- wat dat ook mag zijn -
en zij luisterden gespannen
zagen het schaamrood
op mijn wangen niet
en zo gaat dat al jaren
ik lach, ik praat, ik zing
maar vanbinnen scheurt het
lekt het bloed in klodders
bevriest alle gevoel
glipt stilaan weg
Reacties op dit gedicht
| Anguissette: | Zondag, december 03, 2006 16:50 |
| wederom geen woord teveel.. ik herken dit zó erg.. *respect*, alweer Angui |
|
| Zilke: | Donderdag, augustus 04, 2005 16:13 |
| Amai, bats, als die eerste strofen nog niet raak zijn dan is de vierde dat alleszins zeker wel! P.S.: Hoe is 't daar met 'de band'? ;) |
|
| sunset: | Woensdag, augustus 03, 2005 16:32 |
| Poe hé. Voelbaar verlangend, wensend. Chapeau. Liefs en warme knuf / sunset |
|
| chocaatje: | Woensdag, augustus 03, 2005 14:36 |
| mooi. je gevoel zit er echt in.-x- | |
| fiever: | Woensdag, augustus 03, 2005 13:52 |
| Je gedicht heeft mij van bij het begin diep geraakt. Heel aangrijpend, gevoelig geschreven; liefs, fiever |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 03 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||