Verloren ziel
Ik herinner mij het leven
Het voelde koud als ijs
Gezicht door het raam
Een blik in het paradijs
Ik zie een..
Schaduw van een vrouw
De kille nacht door
Wenend voor mij
Gekleed innerlijk met het zwart
van eeuwig rouw
En morgen..
Is er weer een nieuwe dag
Gelukkige mensen passeren mij
Ik probeer naar hun te roepen
Maar ik hoor hier niet meer bij
Ik heb nooit gerealiseerd
Hoe gelukkig ik was!
Het voelde koud als ijs
Gezicht door het raam
Een blik in het paradijs
Ik zie een..
Schaduw van een vrouw
De kille nacht door
Wenend voor mij
Gekleed innerlijk met het zwart
van eeuwig rouw
En morgen..
Is er weer een nieuwe dag
Gelukkige mensen passeren mij
Ik probeer naar hun te roepen
Maar ik hoor hier niet meer bij
Ik heb nooit gerealiseerd
Hoe gelukkig ik was!
Reacties op dit gedicht
| PatriciadP: | Woensdag, september 12, 2001 21:07 |
| Dank je voor je reactie White-Knight Al is in dit gedicht de overleden persoon die met weemoed terug kijkt. Net als ik met weemoed terug denk aan de tijd dat hij nog leefde Groetjes en liefs |
|
| white_knight: | Woensdag, september 12, 2001 20:46 |
| Goed om weer een gedicht van je te zien...tja als je iets mist beseffen we vaak pas wat we hadden...maar geluk wens ik je toe met handenvol... dag Patricia |
|
Over dit gedicht
| Auteur: PatriciadP | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2001 | ||
| Thema's: | ||