Nooit meer lachen
Nooit meer lachen
haar vingertoppen glijden
langzaam over de steen
de ingekerfde naam
“waarom ging jij heen?”
haar tranen vallen gestaag
komen tezamen op de grond
de dood kwam plotseling opdagen
en hun aardse leven ontbond
de steen met de verloren naam
staat als een herinnering in het gras
nooit meer zullen ze samen lachen
omdat hun leven niet meer was
Uitdaging van Just_Robin
Reacties op dit gedicht
| Rani: | Dinsdag, augustus 23, 2005 11:28 |
| tjah, zo liep ik dit weekend ook nog over een kerkhof.. ik had zo'n moeite mijn tranen in te houden...al lag er geen die ik persoonlijk gekend heb.Heb veel stenen bekeken..het doet me zoveel.. het blijft een pijnlijk iets.. Liefs, Rani Mooi geschreven |
|
| Benjamin de Rooy: | Maandag, augustus 22, 2005 21:33 |
| heftig.... | |
| .rose: | Zaterdag, augustus 06, 2005 09:35 |
| Mooi deze.. heel erg mooi! liefs |
|
| *silliej*: | Vrijdag, augustus 05, 2005 16:41 |
| ontzettend mooi.. echt! liefs,silliej |
|
| Just_Robin: | Vrijdag, augustus 05, 2005 14:35 |
| Woow, heftig maar supermooi gedicht! Heel goed gedaan, uitdaging zeker geslaagd! :) Liefs! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lianne van Kesteren |  
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 05 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||