Verruimen in idiotisme..?

Getekend door het krijt van nachtenlange slapeloosheid
waan ik mezelf langs het licht van de dag

Het besef van mijn verwarring dropt me op bekend terrein
ook al mocht ik willen dat het vreemd zou zijn

Voel me als een drenkeling in eigen zee
niet wetend naar welke kant ik ging
enkel dansend met de golven mee

Maar dan verzin ik 'n kolkende chaos
waarin ik terug probeer te zwemmen
wetend dat daardoor enkel de woeste golven
steeds vaster om mijn keel klemmen

Tijd om mezelf weer terug te brengen
en me weer in de realiteit te mengen

Wanneer verruimd mijn geest in idiotisme?
Hoe herken ik het teveel van m'n lichaam vragen?
Weet mezelf tot nu telkens voor die tijd in slaap te jagen