Vandaag precies 11 jaar geleden
is hij gestorven, ging hij weg van mij
zonder afscheid, zomaar verdwenen
en daar stonden wij allebei.
Mijn zus en ik, zaten vanaf die dag
zonder ouders en waren kind af.
Hoewel we heel verschillend waren
hebben we beiden het gemis ervaren.
We hadden het van elkaar niet in de gaten
en kunnen er eindelijk nu over praten.
We hebben het nu aanvaard
kunnen het een plaatsje geven,
en gaan verder met ons leven.
Vandaag gaan we samen, zij aan zij
naar zijn graf toe allebei.
Ieder met onze eigen gedachten
en putten hieruit nieuwe krachten.
En ik weet bijna zeker,
mocht er een hiernamaals bestaan
dan kijkt hij ons van daaruit
vandaag vast lachend aan.