Ijzige stilte
Ik zag laatst in een park
op een mooie zomerdag, een vlinder.
Rondwiegend van de ene
naar de volgende bloem.
Een kleine meid
zag het allemaal even mooi als mij.
Ze stond op en spurtte achter
de vlinder die hoog wegvloog.
Het meisje,
geschrokken van die angst,
ging zitten,
net naast de vijver.
Ineengehurkt, snikkend.
Niemand zag de angst,
de verschrikking bij dit kind.
Tot ze weer opstond, een stralende glimlach
verschool de pijn diep in haar.
Op een moment van ijzige stilte zakte ze
in elkaar om nooit meer op te staan.
Reacties op dit gedicht
| Chargurl,,: | Woensdag, augustus 10, 2005 21:34 |
| Zeer droef gedicht, dat zo'n klein meisje niet van het leven heeft mogen genieten! Maar het blijft een mooi gedicht. Veel liefs, Charlotte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: aghikenea | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||