Desillusie
Eens was mijn wereld vol vertrouwen.
Mijn kleine illusie leek zo echt,
een kaartenhuis, wankel op rotsen
was de woning van mijn geluk.
En ik geloofde
in het leven en de zon,
in alles wat men zei,
alle leugens van het leven.
Tot op de dag
dat ik mijn ogen opende en
de wereld zag waarin ik leef.
En de vloed spoelde mijn huisje weg.
Ik kan nu alleen maar dromen
als een verbeten idealist.
Ik bouw mijn huisje op uit woorden
en woon
in een gedicht.
Mijn kleine illusie leek zo echt,
een kaartenhuis, wankel op rotsen
was de woning van mijn geluk.
En ik geloofde
in het leven en de zon,
in alles wat men zei,
alle leugens van het leven.
Tot op de dag
dat ik mijn ogen opende en
de wereld zag waarin ik leef.
En de vloed spoelde mijn huisje weg.
Ik kan nu alleen maar dromen
als een verbeten idealist.
Ik bouw mijn huisje op uit woorden
en woon
in een gedicht.
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Zondag, augustus 14, 2005 20:21 |
| zo prachtig verwoord weer! droom en geloof dat deze uitkomen! knufliefs--hiljaa-- |
|
| fiever: | Zondag, augustus 14, 2005 15:17 |
| Bijzonder mooi geschreven vind ik dit! Beetje triest maar toch hoopgevend liefs, fiever |
|
| MayadeBij*: | Zondag, augustus 14, 2005 11:11 |
| Zo dan! Mooi man, | |
