vechten
als een woeste rivier,
gaat het keer in mijn hoofd.
als een gewond dier,
ben ik verdoofd.
verdoofd van angst en pijn,
verdoofd van verdriet.
ik sta aan de rand van de ravijn,
wat moet ik hier,ik weet het niet.
ik kijk rond en ween,
in de diepte het water.
ik voel mij zo alleen,
en denk niet meer aan later.
het water gaat wild tekeer,
net als mijn gebroken hart,
mijn adem wild op en neer.
ik ben zo verward.
ik voel de wind langs men gezicht strijken,
de koude snijd door mijn keel.
ik probeer bewust te kijken,
maar het word mij teveel.
ik kan het niet meer aan,
maar ik mag niet opgeven,
ik moet verder gaan.
het is verdomd mijn leven.
het zal een moeilijke weg zijn,
een weg vol met hindernissen,
een weg van verdriet en pijn.
pijn die ik probeer te wissen.
ik weet niet of het mij zal lukken,
of ik sterk genoeg ben.
ik zal elke dag moeten plukken,
en vechten voor wie ik ben.
gaat het keer in mijn hoofd.
als een gewond dier,
ben ik verdoofd.
verdoofd van angst en pijn,
verdoofd van verdriet.
ik sta aan de rand van de ravijn,
wat moet ik hier,ik weet het niet.
ik kijk rond en ween,
in de diepte het water.
ik voel mij zo alleen,
en denk niet meer aan later.
het water gaat wild tekeer,
net als mijn gebroken hart,
mijn adem wild op en neer.
ik ben zo verward.
ik voel de wind langs men gezicht strijken,
de koude snijd door mijn keel.
ik probeer bewust te kijken,
maar het word mij teveel.
ik kan het niet meer aan,
maar ik mag niet opgeven,
ik moet verder gaan.
het is verdomd mijn leven.
het zal een moeilijke weg zijn,
een weg vol met hindernissen,
een weg van verdriet en pijn.
pijn die ik probeer te wissen.
ik weet niet of het mij zal lukken,
of ik sterk genoeg ben.
ik zal elke dag moeten plukken,
en vechten voor wie ik ben.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Dinsdag, augustus 20, 2002 14:17 |
| Je ziet het hé linda, je hebt de dag geplukt zoals hij kwam, en het is je steeds gelukt je sterk te houden, goed zo hoor nu kan ik mij al een beetje een beeld scheppen van de watertjes die jij al allemaal hebt doorzwommen, niettegenstaande ben je in mijn ogen onbewust toch altijd een doorzettertje geweest, dikke knuffel Jenne |
|
| Joëlle : | Zaterdag, september 15, 2001 22:16 |
| Lieve Linda, Het is een lange moeilijke weg die je moet bewandelen. Maar weet dat je die nooit alleen wandelt! Ik wandel met je mee en help je waar ik kan. Ik weet zeker dat jij er komt lieverd. Maar stort je niet weer overhaast in het dagelijkse leven, zorg eerst dat je je gedachten een beetje op orde hebt. Sterkte lieverd! *knuffel* Joëlle |
|
| Zeeroosje: | Zaterdag, september 15, 2001 21:45 |
| Het lukt je vast, dat weet ik zeker, ik zal er altijd voor je zijn. een gevoelig gedicht. Een warme dikke knuffel voor mijn vriendin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 september 2001 | ||
| Thema's: | ||