Bekrompen spiegelbeeld
ben uiteindelijk toch degene
die teruglacht naar mijn bekrompen spiegelbeeld
liggend op dit matras
mijn ziel vol met eelt
liefde en leed
maakt dat ik het mooie vergeet
trek de schrammen op mijn armen
af van degene
die ik genadeloos bloedend
op elke huid heb achter gelaten
als een infectie
gevoedt door vergalde herinneringen
scheppen deze lichtroze littekens
en nu
jaren later
verlang ik enkel nog naar de perfectie
Reacties op dit gedicht
| -Black-Tears-: | Dinsdag, augustus 16, 2005 17:27 |
| Heel goed en rakend geschreven. Ik vind het heel herkenbaar... Knap gedicht. xxx |
|
| chocaatje: | Dinsdag, augustus 16, 2005 15:54 |
| Mooi hoor. liefs mieke | |
| Godvader: | Dinsdag, augustus 16, 2005 14:50 |
| perfectie is een hoog doel...jij kan heel goed beelden beschrijven, dat is een gave... liefs... G. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 16 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||