Dageraad...
Al voor de nieuwe dag de kop opsteekt
kruip ik zachtjes uit de lakens
en schenk ik mijn aangezicht
aan de frisheid van de nacht...
al zoekend heel ver
het begin van de dageraad ...
Zo dikwijls deel ik deze oorlog
tussen schaduw en licht
die de wereld willen veroveren,
en iedere keer verkleurt de nacht,
voor het licht dat alles kleurt....
Hopeloos probeer ik niet te denken,
maar alleen te genieten van het zicht...
maar mijn geest maakt de weg vrij voor gedachten
en daar zie ik mezelf weer
de vrouw die ik ben geweest...
Een donkere nacht, zonder enig licht,
geen maan die mijn hemel verlicht...
zwaar het schild die mij beschermde
en al mijn dromen tot zinken bracht...
Donker hart, en zonder glimlach mijn gelaat,
vreugde en leven werden mij ontnomen,
niet meer in staat naar mijn hemel te kijken...
want de hemel schonk mij geen vrede meer.
Maar de liefde, zij geeft het nooit op...
zij neemt mij zwijgzaam bij de hand
en met een zacht strelende glimlach
veroverde zij teder opnieuw mijn hart...
Een strijd...
als die van de dag met de nacht
was mijn lot getekend ?
Maar die glimlach met haar warmte
deed smelten het schild rond mijn hart....
Heel traagjes komt de dageraad kijken,
heel ver aan de horizon,
zwijgzaam verdringt ze de nacht...
De strijd is gewonnen,
zonder teveel herrie...
en het licht daalt ook over mijn hart....
Franca