Wat is nou werkelijk liefde?
Jaren als een gemaakt stel naast elkaar leven?
Of een paar jaar werkelijk alle emoties delen?
Als het de laatste is dan zijn wij wel enorm verliefd.
Maar waarom voelt het dan niet meer zo?
Waarom voelt het alsof al het moois dat wij hadden
langzaam maar zeker als een zoutpilaar in elkaar zakt?
En de vraag die door mijn schiet " waarom?"
Waarom die ruzie? Die onzekerheid? Die pijn?
Kunnen we gewoon niet terug gaan naar het moment waar het fout ging?
Maar waar ging het fout?
Een maand geleden? Een jaar?
Ik weet het niet meer ... kan ik nog wel zuiver denken?
Ik probeer na te gaan wat ik fout doe ...
En ik zie te veel fouten...
Ben ik dan echt de schuldige van dit alles?
Bezorg ik je al die tranen, terwijl ik je beloofde ze weg te nemen...
Kwets ik je met al die woorden, terwijl ik zei dat ik je tegen al het kwaad in de wereld zou beschermen....
Misschien moet ik mijn valen onder ogen komen...
Maar ik weet niet hoe.
Ben ik dan echt zo'n klootzak die alleen instaat is te kwetsen?
Als dat zo is verdien ik het niet op deze wereld rond te lopen...
En dan verdien ik al helemaal je liefde niet...
Denk nu niet dat ik je kwijt wil..
Integendeel, maar het voelt zo aan...
Dat je vaste hand langzaam maar zeker verslapt om uiteindelijk mijn hand los te laten...
Ik probeer ernaar te grijpen maar elke poging die maak...
Die lijkt op niets te eindigen...
Waarom moet ons dit gebeuren? Waarom?
Wat hebben wij nou fout gedaan?
Je vertrouwen en liefde voor mij is gestaag aan het verdwijnen.
Als de kleine hoeveelheid sneeuw die smelt door de warme winter zon.
Ik wil je terug winnen ... maar ik weet niet hoe.
De wanhoop ben ik zeer zeker nabij.
Ik weet niet hoe het verder gaat...
Ik wil er geeneens over nadenken...
Maar weet wel dat ik van je hou en om je geef...
....Is dit nou ware liefde?....
....Zucht....