Lachend om mijn naaktheid.
Heftig hijgend
sluip je binnen
in me, door me,
tot me en sla je
handen in de wegen,
bewandelt door jouw stront
wanneer je dieper
lijkt te glijden. Dieper.
Harder. Val ik gillend,
zwijgend, naast vuilnis
op de grond.
Hoog, je torent,
boven me uit. Lachend
om mijn naaktheid en je
schokt te genieten om
al jouw pleziertjes
die je in me spuit.
Sta je op en rits je
veilig, je heertje weer
bij jou, plant een laatste
keer je lippen,
laat me geschonden
en gebroken, eenzaam
in de kou.
Reacties op dit gedicht
| scientist: | Vrijdag, augustus 19, 2005 00:33 |
| Vind dit en zeer sterk gedicht hoor, gelukkig (?) fictie... hoop ik toch. | |
| Mayadegeit: | Vrijdag, augustus 19, 2005 00:25 |
| (of moet ik nu medelijden hebben met je zelfmedelijden? Niet mijn stijl.. dan was ik wel non geworden..) | |
| Mayadegeit: | Vrijdag, augustus 19, 2005 00:25 |
| Vrij eenzijdig wel.. de wereld is groot tenslotte.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||