Enkele woorden enkele mensen
Hier enkele woorden van mij
na een avond als die van gisteren
zie het zoals je wilt,
als excuus of als feit
als een opheldering maar
in geen geval als verwijt
Ik besta
ik besta uit woorden
woorden op papier
met hen ben ik niets
maar ik kan alles zijn
Samen met hen bouw ik
mijn schip
het is van steen maar
het is mooi
porselein
dat ik keer op keer
na een zware storm
kan oppoetsen zodat
het glimt en niemand
de scheuren van binnen
hoeft te zien
kàn zien
Tenzij ik de loopplank uitleg
en jij hier wilt komen
hier op mijn schip
Tenzij wij dan samen zijn hier binnen in
Hoe bijzonder is het om
je schip te delen met iemand
van wie je houdt
Daar zijn geen woorden voor
Dus geen gevoelens -voor mij
Ik ben al jaren op zoek naar
de loopplank maar ik zal daarvoor
naar het diepste ruim moeten gaan
en daar ben ik nog nooit geweest
En uit wanhoop ga ik
soms schreeuwen, vanaf mijn dek
hier waar ik nu ook sta
maar ik schreeuw de verkeerde woorden
het is niets, het had alles kunnen zijn
Dan zwijg ik, dan luister ik
naar de vogels die vliegen van
schip naar schip elk met
een boodschap
Ze vliegen altijd voorbij
Dan barst ik in huilen uit
schreeuw dat ze hun BEK MOETEN HOUDEN
heel soms doe ik dat
weer verkeerde woorden
omdat ik het niet begrijp
Maar die vogels zijn zich
niet van enig kwaad of verdriet bewust
omdat zij het geluk met zich meevliegen
Ze begrijpen me niet
of is het andersom?
Maar ik wil ze zo graag zeggen dat
ik mee wil praten
mee wil vliegen
ze wil leren begrijpen
dat ik ook wil kwetteren van geluk!
Misschien moet ik toch maar eens op zoek naar die verdomde loopplank
Dit waren mijn woorden
voor mij zo klaar als een
lontje van een kaars die langzaam
opbrandt, evenals mijn woorden
evenals ik
Want dit ben ik:
woorden, woorden op papier
maar niet de bedoeling die
ze met zich meedragen
en niet de gevoelens die ze
verbergen
want ze klinken
hol door de
leegte die ze
omarmen
Enkel dit blaadje
niet de diepte erachter
enkel de oppervlakte
waar mijn scheepje op dobbert
van een diepte -ongekend
Ik besta, maar daar is ook alles mee gezegd.
na een avond als die van gisteren
zie het zoals je wilt,
als excuus of als feit
als een opheldering maar
in geen geval als verwijt
Ik besta
ik besta uit woorden
woorden op papier
met hen ben ik niets
maar ik kan alles zijn
Samen met hen bouw ik
mijn schip
het is van steen maar
het is mooi
porselein
dat ik keer op keer
na een zware storm
kan oppoetsen zodat
het glimt en niemand
de scheuren van binnen
hoeft te zien
kàn zien
Tenzij ik de loopplank uitleg
en jij hier wilt komen
hier op mijn schip
Tenzij wij dan samen zijn hier binnen in
Hoe bijzonder is het om
je schip te delen met iemand
van wie je houdt
Daar zijn geen woorden voor
Dus geen gevoelens -voor mij
Ik ben al jaren op zoek naar
de loopplank maar ik zal daarvoor
naar het diepste ruim moeten gaan
en daar ben ik nog nooit geweest
En uit wanhoop ga ik
soms schreeuwen, vanaf mijn dek
hier waar ik nu ook sta
maar ik schreeuw de verkeerde woorden
het is niets, het had alles kunnen zijn
Dan zwijg ik, dan luister ik
naar de vogels die vliegen van
schip naar schip elk met
een boodschap
Ze vliegen altijd voorbij
Dan barst ik in huilen uit
schreeuw dat ze hun BEK MOETEN HOUDEN
heel soms doe ik dat
weer verkeerde woorden
omdat ik het niet begrijp
Maar die vogels zijn zich
niet van enig kwaad of verdriet bewust
omdat zij het geluk met zich meevliegen
Ze begrijpen me niet
of is het andersom?
Maar ik wil ze zo graag zeggen dat
ik mee wil praten
mee wil vliegen
ze wil leren begrijpen
dat ik ook wil kwetteren van geluk!
Misschien moet ik toch maar eens op zoek naar die verdomde loopplank
Dit waren mijn woorden
voor mij zo klaar als een
lontje van een kaars die langzaam
opbrandt, evenals mijn woorden
evenals ik
Want dit ben ik:
woorden, woorden op papier
maar niet de bedoeling die
ze met zich meedragen
en niet de gevoelens die ze
verbergen
want ze klinken
hol door de
leegte die ze
omarmen
Enkel dit blaadje
niet de diepte erachter
enkel de oppervlakte
waar mijn scheepje op dobbert
van een diepte -ongekend
Ik besta, maar daar is ook alles mee gezegd.
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul Sanders: | Vrijdag, oktober 05, 2001 15:43 |
| Met woorden omkleed je een leegte, zoals het porseleinen schip het ruim zonder loopplank. Ik lees jou een beetje als een 'waterlelie' - een van mijn gedichten. Ook zonder jouw loopplank kun je bereikt worden maar... dit gedicht is al een royale plank! |
|
| natasha: | Maandag, september 17, 2001 19:07 |
| hé ik begrijp je heus wel. je hoort ze kwetteren van geluk en er hangt zoveel liefde in de lucht... je wil meezingen maar kent het deuntje niet, het werd je nooit aangeleerd, niemand die je wat liefde wou toereiken, het mooiste refrein aanleren... het is je allemaal ontgaan... en ja, ik kreeg het die avond ook een beetje op mijn zenuwen van dat gedoe daar. ik heb na de chat nog een gedicht ingestuurd, het heet "vrienden?" en verteld hoe ik nooit affectie kon bemachtigen door middel van |
|
| diddo: | Zondag, september 16, 2001 21:45 |
| he komop hoorrrrrr!! knuffff kitty |
|
| Sheena: | Zondag, september 16, 2001 21:24 |
| tjezus ........ wat mooi Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anemoon | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 september 2001 | ||
| Thema's: | ||