Ik lag die dag in bed...
Waar was ik toen men tekende..
U de rout´ had uitgezet..
Ik weet van niets..
k ´ geloof het grif..
Ik lag die dag in bed.
Heren alom...kom hier en zie..
Ik toon uw levenslot..
Leer hier Uw les..
Heus vrees maar niet..
deez´ krijgt men niet kapot.
Sarcasme druipt er hier vanaf...
Ik weet het...T´is een zonde..
De wetenschap dat U vergeeft..
Een pleister op de wonde
En waar is dan.. mijn heer..MIJN lief?...
MIJN hoop in bange dagen..?
Ben ik daarvoor dan niet bestemd...
Mag IK daarom niet vragen?
U omringt mij met uw eng´len
Loodst mij door elk diep dal..
Ik had het kunnen weten dat
U...
MIJ..
steunen zal..
Hier zou ik moeten eindigen..
Compensatie voor ´t gemis..
Maar ook U weet
dat..in ´t echt... dat niet hetzelfde is.
Babette Jeanne aug. 2005
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, augustus 21, 2005 20:40 |
| * al ben ik god zonder jou niets, met geen metgezel aan mijn zijde leef ik hooguit half, pas samen worden wij gelijk je evenbeeld, zoals je het zo goed hebt bedoeld. * hans |
|
| Dirk Hermans: | Zondag, augustus 21, 2005 17:47 |
| mooi verwoordt liefs Dirk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Babette Jeanne | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||