dat mes,
glimt zo mooi in de zon,
blijf er naar staren,
maar durf er niet aan te beginnen,
dat mes,
straalt zo mooi in de zon,
durf alleen te kijken,
niet mijn hand er naartoe te rijken,
verlang zo naar dat bloed,
verlang zo naar die pijn,
zo'n verlangen dat het eigenlijk,
verboden zou moeten zijn,
stiekem meot ik het niet doen,
maar het voeld zo fijn,
dat glimmende zilver,
dat over mijn polsen glijd,
het is maar een gebaar,
kan het zo van de tafel pakken,
maar blijf er naar staren,
voorzichtig pak ik het op,
stevig vastgeklemd in mijn hand,
gooi het van woede tegen de muur,
totaal uit onmacht,
barst in tranen uit,
omdat ik er zo naar verlang,
kan het gewoon niet meer pakken,
terwijl het altijd zo simpel was,
ik heb de laatste tijd veel nagedacht,
net zo lang tot het doordringt,
weet enit wara ik mee bezig ben,
weet neit wat ik doe,
ik bleef maar snijden,
zonder rede zonder gebaar,
het is het verlangen,
geloof me maar..