Zou je graag willen helpen met je verdriet...
Maar jij bent n souljah, toelaten doe je niet..
Beetje bij beetje geef je je aan me bloot...
De pijn die jij hebt is zo diep, en zo groot...
Kan het mezelf niet eens voorstellen...
Datgene wat ik jou heb horen vertellen...
Ook ik heb veel meegemaakt...
Dingen hebben ook krassen in mijn ziel gemaakt...
Maar ondanks alles, me familie is er altijd voor me geweest...
Dat verbaast me gewoon het allermeest...
Mijn moeder en broer zijn alles voor mij...
Zij zijn er, en laten me toch vrij...
Ik bedoel, je vader zo lang niet zien...
Kan t me niet voorstelllen, zelfs niet mischien...
Zou de wereld er voor over hebben om de mijne even te kunnen zien of spreken...
Terwijl de jouwe nog nooit naar je heeft omgekeken...
De tijd die je samen hebt is al zo kostbaar..
Kijk maar nu, met me mama, zo naar...
Weer raak ik iemand kwijt waar ik van houd...
En jouw mama heeft nooit een band met je opgebouwt...
Zou je zo graag willen helpen met je verdriet...
Maar hoe, dat weet ik niet...