ik zag je staan,omringd door het helderste licht
ik moest naar je kijken,ik was het mijn ogen verplicht
maar door mijn verlegenheid volgde ik mijn blik naar de grond
maar mijn oren luisterde aandachtig naar alle woorden die ik vertond
langzaam werden wij vrienden en ik begon veel om je te geven
en als onze blikken elkaar vonden,zagen we beide dat we naar meer streefde
maar alles is nu een klein beetjuh voorbij
weet je zeker dat het zo had moeten zijn ?
keuze's,je maakt ze iedere dag in het leven
en dan hoort je besluit ineens tot het verleden
dan is het al gedaan en kan je niet meer terug
ik ben voor alles weggevlucht
maar wat nou als ik alles ineens begrijp...?
dan is er toch geen rede meer om erover na te denken?