Alles is nog hetzelfde,
en niet hetzelfde.
Je kwam....
en ging.
Praatte en zweeg.
Hebt leven geschonken,
jou lichaam is nu leeg.
En toch is alles hetzelfde,
en niet hetzelfde.
Jij was er,
bestond.
Was alles,
en niets.
Het is zo vreemd, was je al klaar?
is jouw circeltje nu rond?
En alles blijft hetzelfde,
en niet hetzelfde.
Voor ons was je zo belangrijk,
maar wie zijn eigenlijk wij?
Op een dag geldt dit gedicht,
evengoed voor mij.
En dan zal alles hetzelfde blijven,
en niet hetzelfde.
Toch veranderde je de wereld,
alleen al door een lach.
Die verder, verder, en verder werd gedragen.
Het wonder dat velen in jou zagen,
zal nog heel lang voortbestaan,
Ook eens weer vervagen....
vervagen...
Maar niets zal ooit nog hetzelfde zijn,
en toch blijft alles hetzelfde.