Welkom bij jezelf, het leven kwam als een klap.
Als donderslag bij heldere hemel, regen op een zomerdag.
Alles leek ik te vergeten, vanbinnen stierf ik heel zacht.
Nauwelijks merkbaar, voor iedereen die me elke dag zag.
Liefdesverdriet, volgens mijn moeder hoort dat erbij.
Maar dit had ik toch nooit verwacht, het doet zoveel pijn.
Het voelt alsof jij nu dood bent, en ik leef maar voor de helft.
Het liefst wou ik dan meegaan, maar welkom bij jezelf.
Dit zal nog veel vaker gebeuren, de tranen stromen wel.
Had ik toch maar geluisterd toen dit me werd verteld.
Maar ook zonder jou red ik me wel, ik ben best wel sterk.
Mag ik dan nu m’n hart terug, dan kan ik ook verder.