Telkens dit gebeurt
sluit ik me op in eigen verborgen gedachten
zodat niemand ze lezen kan...
Telkens diezelfde tranen
maar ze verlaten mijn ooghoeken niet meer
zodat niemand ze zien kan...
Telkens diezelfde woorden
maar ik durf ze niet uitspreken
zodat je ze niet horen kan...
Vragen kan ik niet
want het antwoord wil ik niet horen
steeds weer zeg je
we kunnen er beter niet over praten
maar daarmee verdwijnt dit niet
het blijft nazinderen in mijn hoofd
ons achtervolgen
en algauw kunnen we er niet meer omheen
hoe kan ik je zo trug vertrouwen?
Ik wist dat houden van
pijn kon brengen
Ik wist dat graag zien
je de wereld kon doen haten
Maar hoe kun je zo gaan haten
wat je tevens zo graag ziet...