Omarmd door een roos
Een zwaard doorpriemt m'n hele hart
een scheut van pijn
en ik ga
Als een popje krimp ik in elkaar
enkel m'n tranen
zijn een uitgang voor m'n pijn
Een roos, als teken van onze bloeiende liefde,
legt zich naast me neer
verwerlkt zonder kleur
Met haar bladeren omarmt ze mij
en snikt een traan
Waarom ben je je eigen weg gegaan?
Omarmd door een roos,
ga ik verder, leg ik de pijn naast me neer
maar dat zwaard neem ik met me mee
als herinnering aan jou ...
VAARWEL!
Liefs yentel (16)
een scheut van pijn
en ik ga
Als een popje krimp ik in elkaar
enkel m'n tranen
zijn een uitgang voor m'n pijn
Een roos, als teken van onze bloeiende liefde,
legt zich naast me neer
verwerlkt zonder kleur
Met haar bladeren omarmt ze mij
en snikt een traan
Waarom ben je je eigen weg gegaan?
Omarmd door een roos,
ga ik verder, leg ik de pijn naast me neer
maar dat zwaard neem ik met me mee
als herinnering aan jou ...
VAARWEL!
Liefs yentel (16)
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: yentel | 
|
|
| Gecontroleerd door: simpel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||