Mag ik de zon uit
lachen we om elkaar
draaien weg als een plaat
kamerbreed zich beschrijven
laat maar gaan.
Haastige regels
dromerige woorden worden
werkelijkheid in onbeschrijflijke
kleuren we de cirkel
in.
Dankbaar tellen we de zegeningen
van de haan die toekomst
muziek met bokkensprongen
door het stadsgewoel
ongegeneerd met de nachtuil
sjanst.
Vierentwintig keer door
staan we te beweeglijk in het ge
te snel op een eenstemmig ge
brom.
Dames en heren, zie hier:
een trein die op tijd
stopt.
Dirk Hermans: | Maandag, augustus 29, 2005 18:31 |
een mooi gedicht groetjes Dirk |
|
Fri..: | Maandag, augustus 29, 2005 08:57 |
Ge - weldig gedicht! eentje om met plezier en stijgende verbazing over de kunsten te lezen Liefs |
|
L.Bert: | Maandag, augustus 29, 2005 00:55 |
Even bleef de plaat (CD) hangen, gelukkig stopte de trein wel en of dat op tijd was? Voor mij had die best door mogen brommen als die maar niet ge | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 augustus 2005 | ||
Thema's: |