met opgeheven hoofd
met de trots die een merrie kan dragen
spelend met de spetters om haar heen
galoppeert ze door het heldere water
haar manen en staart zijn doorweekt van de zoute zee
ik zie ook mezelf
fier zittend op dat paard
mee deinend in die takt
gehuld in een prachtig wit gewaad
en mijn haar dat wappert in de wind
langzaam valt de avond
zoekend ben ik naar die knappe man
wanneer de zon naar beneden kruipt
moet hij daar zijn
mijn hart klopt van opwinding
daar komt die gitzwarte hengst
met zijn indrukwekkende hals
dat mooie Barokke paard
galopperend in vrijheid over het strand
met die lange manen wapperend in de wind
hij ziet mij, hij stopt
fier zittend op die prachtige Andalusiƫr
lacht hij breed naar mij
we dartelen en walsen langs elkaar heen
het is voorbestemd, het voelt zo puur en sereen